သိန္းေထာင္ငါးရာေက်ာ္တန္

သိန္းေထာင္ငါးရာေက်ာ္တန္

မေန႔က ညီမငယ္တစ္ေယာက္
ပို႔စ္ တစ္ခုတင္ထားတယ္
ဒီအရြယ္ေရာက္ေနၿပီ မိဘကို ျပန္မၾကည့္ႏိုင္ဘူး
ပိုက္ဆံမရွာႏိုင္ေသးဘူး
ဘာညာေပါ့
...
ကိုယ္ေတြလဲ ၀င္အားေပးခဲ့တယ္
ညီမေရ နင္တို႔အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္နဲ႔
မရွာႏိုင္တာ မေျပာနဲ႔
ငါေတာင္ သုံးဆယ္ရွိၿပီ
အိမ္ကေန လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရတုန္းပဲ လို႔
...
ညေနက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕
ပို႔စ္တစ္ခု ထပ္ေတြ႔သည္
ပို႔စ္က ဒီလို ...
...
ယုံၾကည္ခ်က္ ေမွးမိွန္ေနဆဲေလာ ...
၆ တန္းနဲ႔ထြက္ခဲ့ရတဲ့
အသိတစ္ေယာက္က
မက္မန္းသီးထုတ္လုပ္ငန္းနဲ႔
သိန္းေထာင္ငါးရာေက်ာ္တန္
ေျမနဲ႔အိမ္ဝယ္ထားတယ္
ဆယ္တန္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔
ကားဝပ္ေ႐ွာ့မွာဝင္လုပ္တဲ့
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့
ေနျပည္ေတာ္မွာ
ကိုယ္ပိုင္ကားဝပ္ေ႐ွာ့နဲ႔
ျခံနဲ႔ အိမ္နဲ႔
DSA မရလို႔ မဂၤလာေစ်း
ေစ်းေကာက္လုပ္ရတဲ့သူကေတာ့
အေမြဆိုင္အိမ္ႀကီးကို
သိန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္
တစ္ေယာက္တည္းအမ္းလိုက္သတဲ့
ေသလိုက္ေတာ့ကြယ္၊
ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ဖို႔ ေပးခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း
အိမ္ကို ခြင့္ျပန္ရမွာေတာင္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိမ္ငယ္ေနမိၿပီ
တစ္ႏွစ္ေနလို႔လည္း တစ္ခါ
မိဘေတြကိုလည္း
ဘုရားေလးဘာေလးေတာင္လိုက္မပို႔ႏိုင္ခဲ့
ေၾကကြဲဖြယ္
တပ္မေတာ္ဆရာဝန္အရာရိွဘဝပါ။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကျပတ္သားသင့္ၿပီ၊
မိမိရဲ႕အေထြေထြ လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္
(အျခား ဘာယုံၾကည္ခ်က္၊
ခံယူခ်က္ေၾကာင့္မွ မဟုတ္)
အနာခံ၍ ထြက္သည့္လမ္းကို ေရြးရပါလိမ့္မည္
အျခားလမ္းကမရိွေတာ့၊
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ အဖဲြ႔အစည္း၏ ဂုဏ္သိကၡာကို
ဘယ္တုန္းကမွမထိခိုက္ေစခဲ့
တရားဝင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္
နည္းလြန္းေသာအေနအထားတြင္
ခက္ခဲသည့္ေရြးခ်ယ္မႈကို
ေရြးခ်ယ္မႈျပဳရေတာ့မည္သာျဖစ္သည္။
...
တဲ့ဗ်
ပို႔စ္ပိုင္ရွင္က
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္မွာ စာအေတာ္ဆံုးလူ
ညဏ္ေကာင္းလြန္းလို႔
ဂ်ီးနီးယပ္ လို႔ေတာင္
၀ိုင္းတင္စားခံရတဲ့သူေပါ့
...
သူေတာင္ အဲ့လိုေျပာေနမွေတာ့
ငါ အိမ္ကျပန္ေတာင္းေနရတာ
မထူးဆန္းပါဘူး လို႔ေတာ့
ေတြးလိုက္မိေသးတယ္ ဟီးဟီး
...
အဲ့လိုေတြးလိုက္ရင္း
အတိတ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္
ဆယ္တန္းေအာင္တုန္းကေပါ့ေလ
ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့စဥ္ကေပါ့
...
အမွတ္ေကာင္းတယ္
ႀကိဳက္တဲ့တကသိုလ္တက္လို႔ရတယ္
ဆိုေတာ့ကာ
အမ်ိဳးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့
တကယ့္မင္းသားပဲ
...
ဘယ္အိမ္သြားသြား
ဟယ္ ေတာ္လိုက္တာ
ဘာညာေလာက္ကေတာ့
အျမဲၾကားေနက်၊
အဲ့ကာလကဆို
ေျခေထာက္က ေျမႀကီးနဲ႔မထိခ်င္
...
၀ါသနာပါတာက စစ္အင္ဂ်င္နီယာ
ငယ္ငယ္ကတည္းက
တင့္ကားေတြ ေလယာဥ္ေတြဆို
လႊတ္ႀကိဳက္တာ
သို႔ေသာ္
အဲ့သည့္ကာလက
ေဆးတကသိုလ္မွ မေရာက္ရင္
လူစဥ္မမွီသလို
အမွတ္ပဲ ႏွေျမာရမလိုလို
peer pressure ေတြက
အရမ္းမ်ားေတာ့
ေဆးေက်ာင္းပဲ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္
ကမာေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က ေဆးပညာဘြဲ႔ဟာ
အျမင့္ဆံုးလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ကာလေတြေပါ့
...
ဒီလိုနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းေရာက္၊
စာေမးပြဲက်တဲ့အခါ က်
ေအာင္တဲ့အခါ ေအာင္
လိမ္ဖယ္၊ လိမ္ဖယ္ နဲ႔ ဘြဲ႔ရသြားပါေတာ့တယ္
...
အဲ !!! ဇာတ္လမ္းက
ဘြဲ႕ရသြားေတာ့မွ စ ပါေတာ့တယ္
...
အရင္တုန္းက
(ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ေလာက္ထိေပါ့ေနာ္)
ဆရာ၀န္ဆိုတာ လက္ဖ်ားေငြသီး
မ်က္ႏွာပြင့္၊
လူေတြက ျမင္တာနဲ႔ ထိုင္ကန္ေတာ့ခ်င္၊
ေျခၾကြတာကအစ ေငြရ၊
တပ္မေတာ္အရာရွိဆိုတာကလည္း
ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ
ပုခံုးေပၚက အပြင့္က သိပ္မ်က္ႏွာပြင့္တာေလ
ေကာင္မေလးေတြေငး၊
အားလံုးက သမက္ဖမ္းခ်င္
ဘာညာေပါ့
လစာကလည္း ေရႊတစ္က်ပ္သားစာေလာက္
ရေသးသဗ်ား
...
သို႔ေသာ္
သို႔ေသာ္
သို႔ေသာ္
ကိုယ္ေတြ ဘြဲ႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေခတ္ကေျပာင္းသြားၿပီဗ်
မိဘေတြ လက္ထက္နဲ႔ မတူေတာ့ဘူး
...
ဘယ္လိုေျပာင္းသြားသလဲ ဆိုေတာ့ကာ
ဆိုရွယ္လစ္လိုလို ဘာညာကေန
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ျဖစ္သြားတယ္
လူေတြဟာ
အရင္လို စနစ္ေဟာင္းထဲမွာ
ပိတ္ဆို႔ မေနေတာ့ဘူး
လမ္းသစ္ေတြေဖါက္ ႏိုင္ငံျခားေတြထြက္
စီးပြားေရးေတြလုပ္တယ္၊
Developing country ဆိုေတာ့ကာ
Scholar ေပးမယ့္ႏိုင္ငံေတြ
ကူညီခ်င္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ
တန္းစီ ေပၚလာတယ္
ဆယ္တန္းအမွတ္တစ္ခုတည္းကို
ၿပံဳတိုုးရတဲ့ေခတ္ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာၿပီ
...
ေနာက္တစ္ခုက အေရအတြက္၊
အရင္ေခတ္က တစ္ႏွစ္မွာ ဆရာ၀န္တစ္ရာေလာက္ပဲ
ထြက္ရာကေန႔
ဒီေခတ္ေရာက္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းငါးခုကေန
တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္
ေမြးလိုက္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ
ပလြတ္ ပလြတ္ နဲ႔ေတာင္
ျမည္ဦးမယ္
...
ေဆးခန္းေတြကလဲ
ေဟာတစ္ခု ေဟာတစ္ခု
ကြမ္းယာဆိုင္နဲ႔ အၿပိဳင္လား မွတ္ရတယ္
...
အရာရွိဆိုတာလည္း ရွဳေလာ့
အရင္ေခတ္က တစ္ႏွစ္မွာ
DSA OTS အလုပ္သင္ Other ranks
အားလံုးေပါင္းလိုုက္ဦး
ဘာမွ မရွိ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာေတာ့
မဟုတ္ဘူး
စစ္တကသိုလ္တစ္ခုတည္းကပဲ
တစ္ႏွစ္မွာ အရာရွိ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္
သံုးေထာင္နီးပါး ေမြးထုတ္သည္
...
ေပါမ်ားလာလွ်င္ တန္ဖိုးက်လာသည္ကေတာ့
ေလာကနိယာမျဖစ္တာေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဆင္းခါစ ကာလမွာပင္
ယက္ကန္ ယက္ကန္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္
ပိုဆိုးသည္က
တပ္မေတာ္မွ ဆရာ၀န္မ်ား
အျပင္မွာ တရား၀င္ေဆးခန္းထိုင္လို႔ မရ၊
နားလည္မွဳႏွင့္ လႊတ္ထားတာသာ ရွိသည္
တပ္မေတာ္သားမွန္သမွ်
ျပင္ပေလာကတြင္ စီးပြားမရွာရ
ဟူေသာ ဥပေဒသႏွင့္ၿငိသည္
...
ေနာက္တစ္ခုက
ေဆးခန္းထိုင္သည္ ဆိုရာတြင္
ဒီေန႔ထိုင္
ဒီေန႔လူနာလာ
ဒီေန႔ပိုက္ဆံရ မဟုတ္
...
ပထမတစ္ပတ္
လူနာတစ္ေယာက္
ေနာက္တစ္ပတ္
လူႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္
ေနာက္တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာ ...
လေပါင္းမ်ားစြာ
ယံုၾကည္မွဳတည္ေဆာက္ရ၏
...
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာကား
ဒီလိုမဟုတ္
ေဟာ...သင္တန္းပါၿပီ
ေဟာ...ဘယ္ကိုသြားပါဦး
ေဟာ...Medical Cover
ေဟာ...
ေဟာ...
ဆိုေတာ့ကာ အျမဲ မထိုင္ႏိုင္၊
လာတလွည့္ ပ်က္တလွည့္
ေဆးခန္းေတြကို
လူနာေတြကလည္း သိပ္အယံုအၾကည္မရွိ
...
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဇာတ္လမ္းစပါၿပီ
မိဘေတြကလည္း
ဘြဲ႔ရ အလုပ္ရ ျဖစ္ေနေသာ
သားျဖစ္သူအား
ပိုက္ဆံဆက္ေပးေနရသျဖင့္
သိပ္မယံုၾကည္ေတာ့
ဒီေကာင္ ေလာင္းကစားေတြမ်ား လုပ္ေနလား ???
မေကာင္းတဲ့ေကာင္မေလးေတြကိုမ်ား
ေပးေနရသလား ???
သူတို႔ေခတ္တုန္းက
မိဘကို တိုက္ျပန္ေဆာက္
ကားျပန္၀ယ္ေပးေနေသာ
ဆရာ၀န္မ်ားကို ျမင္ေယာင္ၿပီး
ခ်ိန္ထိုးကုန္၏
...
အမွန္က ကိုယ္ေတြမွာ
ဖြတ္တက္ေနသည္
လစာကမေလာက္
ဒီၾကားထဲ
ရဲေဘာ္သစ္စု၊
သင္တန္းတက္၊
ယူနီေဖါင္းခ်ဳပ္ ဘာညာနဲ႔ဆိုေတာ့
အဆင္မေျပ
...
မိဘအဆင္မေျပသျဖင့္
ကုန္းရုန္းရွာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိသည္
အမ်ားစုကေတာ့
လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္သာ
...
အဆိုပါကာလအတြင္း
ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား ေခတ္စားေသာစကား ရွိ၏
ေနာက္ဆံုးဖဲလွန္သည္ ဟု ေခၚသည္
ရွမ္းကိုးမီးတြင္
မိမိက အပြင့္ေကာင္း (၈ သို႔ ၉)
ဆိုလွ်င္
ေနာက္တစ္ခ်ပ္ထပ္ဆြဲစရာမလို
နဂိုဖဲကိုသာ ကိုင္ထားရံုပင္၊
ဆိုလိုခ်င္တာက မိဘက ခ်မ္းသာလွ်င္
ခပ္တည္တည္ေနလို႕ရသည္
...
အပြင့္မေကာင္းပါက
ေနာက္တစ္ခ်ပ္ထပ္ဆြဲရသည္
မိဘက ထပ္မေပးႏိုင္ေတာ့ပါက
ေပးႏိုင္ေသာ မိန္းမကို ယူရန္ျဖစ္သည္
ထပ္ဆြဲသည့္ဖဲမွာ ၈ သို႔မဟုတ္ ၉ ျဖစ္ကာမွ
အပြင့္လွေခ်ၿပီ
ဆိုလိုသည္မွာ
ပိုက္ဆံရွိေသာ မိန္းမ သို႔မဟုတ္
လူႀကီးသမီး
ကို ယူျခင္းျဖစ္သည္
...
ဒီေကာင္က တတ္ႏိုင္တာေပါ့
ဒီေကာင့္မိန္းမက ကိုး ဟ
ကိုးမွ စပိတ္တစ္နဲ႔ကိုး စသျဖင့္
စကားေတြေတာင္ ေပၚလိုက္ေသးတယ္
ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလ
အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ား
ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္စိတ္မ်ားတဲ့ကာလမွာ
ရွစ္ ကိုး ေတြကို
မ်က္စိမွိတ္ဆြဲၾကသူေတြ
မနည္း
...
၀န္ထမ္းဘ၀ဆိုေတာ့
ရွစ္ ကိုး သမားေတြကို
အႀကီးအကဲေတြက
မ်က္ႏွာသာေပးသည္
နဂိုရွစ္ကိုးေရာ၊ ထပ္ဆြဲ ရွစ္ကိုးေရာ
အလုပ္ထဲမွာ အလြန္မ်က္ႏွာ "ပြင့္" ၾကသည္
...
တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္
ပိေတာက္ဆို ပိေတာက္
နယ္က ခ်စ္သူကို
ျပန္ယူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ရွိသည္
သို႔ေသာ္
ထိုအခ်ိန္က
အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္သူမ်ားမွာ
အလြန္ အႏွိမ္ခံရသည္
ေခြးထက္မိုက္တယ္ လို႔ေတာင္
အေျပာခံရသူမ်ားလည္း ရွိခဲ့၏
...
သို႔ေသာ္
လူအမ်ားစုကေတာ့ ဘာမွမဆြဲပဲ
ေလး ငါးေလာက္ႏွင့္ တင္းခံေနၾကသည္
ဆိုလိုတာက
မိန္းမ မယူၾက
ရွိတဲ့လစာေလးႏွင့္ အေၾကြးမတင္ေအာင္ေနသည္
တကယ္က ယူခ်င္သည္
မယူရဲၾကတာျဖစ္၏
ကိုယ္ေတြက ကုလား ျဖစ္ေနခ်ိန္
ထပ္ဆြဲလိုက္လို႔
တဖက္ကလဲ ကုုလား ဆိုပါက
ဘူမည့္ကိန္းကို ေၾကာက္သျဖင့္
အေတာ္မ်ားမ်ားက မိ္န္းမ မယူရဲၾက
...
ယခု မရေတာ့ေခ်
မိန္းမ မယူပါက
ရာထူးမေပး ဟူေသာ
သတင္းထြက္လာသျဖင့္
ပက္လက္လန္ေနၾကသည္
အသက္ေတြႀကီးကာမွ
ေဖ့ဘုတ္ေပၚတက္ၿပီး
ဟိုအခ်ပ္ဆြဲရေကာင္းႏိုး
ဒီအခ်ပ္ဆြဲရေကာင္းႏိုး ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္
...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္
တစ္ခုကံေကာင္းသည္က
အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားေသာ ကာလတြင္
ဖဲ မဆြဲမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္
...
ေက်ာင္းဆင္းကာစ ရွစ္ကိုး ေျပးဆြဲသူမ်ား
အေျခအေနမေကာင္းေၾကာင္း
သတင္းၾကားရသည္
ပိုက္ဆံမရွာႏိုင္သျဖင့္
တဖက္မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားက မၾကည္ျဖဴ
ျငဴစူလာတာေတြ ရွိသလို
မိန္းမျဖစ္သူကလည္း ကိုယ့္ကို အထင္မႀကီး
စိတ္ညစ္
ရံုးကေနမျပန္ခ်င္
တကယ္ခ်စ္တာ မဟုတ္လို႔
ျပသာနာနည္းနည္းျဖစ္တာနဲ႔
ကိုကိုယ္တိုင္က
သည္းမခံႏိုင္၊
ဒီၾကားထဲ တကယ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြ ထပ္ေတြ႔လာ
ေဖါက္ျပန္မိ
အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပ
စိတ္ညစ္ရသည္
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းၾကေပ
...
ေငြ ေနာက္လိုက္ေတာ့
ေငြ ရဲ႕ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကို ခံရတာျဖစ္မွာေပါ့ေလ
...
တစ္ရက္က ဂ်ပန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔
အဆက္အသြယ္ရတယ္
သူက ေဆးေက်ာင္း ဒုတိယႏွစ္မွာ
စာေမးပြဲက်ၿပီး ေက်ာင္းထြက္သြားသူ...
ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ဂ်ပန္ေရာက္
ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြဆက္တက္
အလုပ္လုပ္ေပါ့ေလ
...
ေဖ့ဘုတ္မွာ စကားဆက္မိရင္း
သူ႔လစာ ေျပာျပေတာ့
ကိုယ္ေတြ ငုတ္တုတ္ေမ့ ...
၂၀၀၄ ခုႏွစ္က
သူအိတ္ေလးဆြဲၿပီး ေက်ာင္း၀န္းထဲကထြက္သြားတာကို
ကိုယ္ေတြအားလံုးက သနားတဲ့အၾကည့္နဲ႔
အေဆာင္ေပၚကၾကည့္ေနခဲ့တာ
...
ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အထည္ႀကီးပ်က္မ်ား လို႔
ကင္ပြန္းတပ္ထားတယ္္
...

Credit #Ko Oo
Credit(Photo)

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1232478633559100&set=a.114024652071176&type=3